شریعتی ودیگر هیچ

در روزهایی که بیش از همیشه تنهایم،بیشتر و بیشتر حسرت روزهایی که گذشتند را می خورم!
چقدر بودن خوب بود...بودن های تو...بودن هایی که تو در آن ها احساس می شدی...من احساست می کردم!
اما در این روزها؛روزهایی که برایم سخت می گذرند...نه نه! این روزها اصلا نمی گذرند! مگر روزهایی که تو در آنها نیستی،می گذرند؟! نه اصلا!
گویی دنیا ایستاده است...زمان متوقف شده است...خورشید بر سر دروازه ی مشرق ایستاده است...ماه نیز نظاره گر است...همه منتظرند؛منتظرند تا تو برگردی...تا باز هم سنگینی نفس هایت دنیا را تکان دهد...زمان را به حرکت درآورد...تا باز هم برای خورشید نقطه شعفی باشد که باز هم طلوع کند!
من به بودنت محتاجم...باید باشی تا من هم باشم...تا اوج بگیرم...همراه با تو...همقدم با تو!
پس برگرد...همین الان برگرد...منتظرم